Długo zastanawiałam się, czy mam o tym spotkaniu napisać… a jeśli,
to w jaki sposób…
Na tyle było ono dla mnie wielkie a zarazem delikatne, że
jakby nie mieściło się w żaden szablon wyrazu… włożyłam je w serce i nie raz
pochylałam głowę z zapytaniem samej siebie… ale trochę tak aby i Pan Bóg usłyszał:
czy owa spotkana osoba ma się lepiej… albo całkiem już dobrze…
W chwili, gdy się poznałyśmy nie miała się najlepiej…
Siedziała przed dużym płótnem malarskim na, którym było już sporo
kolorów. Przenikały się tworząc barwne okręgi z pewnie określonym środkiem…
Oczywistym było pytanie o to, co w taki ekspresyjny sposób
autorka chciała wyrazić.
Okazało się, że podobnych obrazów było w pracowni więcej…
Cel:… spotkać się ze swym nienarodzonym dzieckiem, któremu
nie pozwoliła się urodzić… tak zdecydowała bez większych skomplikowanych
przyczyn.… dokonała aborcji… i żyła
sobie dobrych kilka lat nie mając potrzeby faktu rozpamiętywać… jak przyszedł
odpowiedni dla niej czas… zdecydowała, aby drugie dziecko przyszło na świat…
Piękna, ciepła kobieta, której niczego w życiu nie brakowało…
ale w chwili naszego spotkania rozpaczliwie sparaliżowana proaborcyjnym syndromem,
który doprowadził ją do choroby psychicznej…
Jak? …. Całkiem niepozornie… synek, któremu pozwoliła żyć,
gdy zaczął mówić, jednego dnia (nie wiedząc przecież nic o jej czynie…) zapytał ją wprost o imię swojego braciszka,
którego czasem widzi …
Oszalała… świat się jej w jednej chwili przewrócił do góry
nogami…
Uświadomiła sobie, że to nie był tylko zlepek komórek… ale
człowiek, któremu nie dała szansy żyć…
Dręczyło ją uporczywe pragnienie spotkania się z żywym
dzieckiem…
łagodniało, kiedy za pomocą kolorów próbowała dotrzeć do
początku… wręcz dostać się do swojego łona, aby doświadczyć odpuszczenia…
niestety każdy z pieczołowicie malowanych obrazów wnętrza był według niej
niedoskonały… czegoś tam brakowało… wciąż nie dochodziło do upragnionego
spotkania…
komentarz? Chyba zbędny…
kontrast rzeczywistości dość jasny…
nawet nie czarny albo biały…
ale kolorowy…
Przyznam, że dość spokorniałam podczas spotkań na psychiatrii…
W drodze ze szpitala nie tylko ja przemyślałam nad tym, który
świat jest naprawdę prawdziwy… ten przemądrzały… krzyczący i pędzący nie wiem dokąd „NASZ”?
czy ten ogołacający, kiedy się coś nagle stanie i rzeczy tak przecież
pewne rozsypią w drobny mak… bezradność rozkładająca na łopatki… a może
najprawdziwsza… wyzwalająca prawda o nas ludziach?… choć więcej lub mniej
zagubieni… ale dziwnie oswobodzeni z masek …
nie uniesiemy wszystkiego w garści… nie wiele się w niej zmieści…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz